Drogi Uczniu, przyjdź, gdy:
- chcesz podzielić się swoją radością, sukcesem,
- czujesz, że nikt Cię nie rozumie,
- jesteś samotny,
- nie potrafisz porozumieć się z kolegami, koleżankami czy dorosłymi,
- masz problemy rodzinne.
Przyjdź także z każdą sprawą, z którą sam nie potrafisz sobie poradzić.
Drogi Rodzicu, zwróć się do pedagoga szkolnego, gdy:
- potrzebujesz wsparcia w procesie wychowania,
- niepokoi Cię zachowanie Twojego dziecka,
- chcesz porozmawiać o dziecku i Twoich z nim relacjach,
- masz pytania dotyczące wyników w nauce i funkcjonowania Twojego dziecka w szkole,
- masz pytania i nie wiesz, do kogo się z nimi zwrócić,
- szukasz pomocy.
Pedagog szkolny prowadzi zajęcia dla uczniów, które są ukierunkowane na stymulowanie rozwoju, korygowanie, usprawnianie i kompensowanie zaburzeń oraz rozwijanie mocnych stron funkcjonowania uczniów.
Zajęcia stanowią szerokie spektrum zajęć usprawniających zaburzone funkcje, o charakterze terapeutycznym, wspomagającym rozwój dzieci i młodzieży.
"Pedagog szkolny to ktoś, kto nie krzyczy, nie ocenia, nie krytykuje, nie wyśmiewa. Pedagog to osoba, która wysłucha, zrozumie, doradzi, podpowie".
Pedagog radzi...
Dziecko i smartfon
Widok małego dziecka trzymającego w ręku smartfon staje się powoli „normą”. Widok ten jest tak częsty, że prawie nikogo już nie dziwi, a smartfon jest nazywany „smoczkiem XXI wieku”.
Czy smartfon rzeczywiście jest dla małych dzieci?
Zdecydowanie NIE!
Według zaleceń WHO dziecko do drugiego roku życia w ogóle nie powinno korzystać z urządzeń typu smartfon i tablet. Dla starszych dzieci (trzy-, czterolatki) odpowiedni czas korzystania z urządzeń mobilnych to ok. 15 minut (nie codziennie, pod nadzorem dorosłego, nie przed snem). Pięciolatek nie powinien spędzać przed ekranem więcej niż łącznie jedną godzinę dziennie. Dlaczego?
Zbyt długie korzystanie z urządzeń mobilnych lub korzystanie z nich przez zbyt małe dzieci powoduje:
- problemy ze wzrokiem, koncentracją, samokontrolą, kreatywnością, komunikacją, rozwojem ruchowym;
- deficyty motoryczne, sensoryczne, wady postawy, brak możliwości doświadczania świata zmysłami;
- nadmierne pobudzenie, trudności w radzeniu sobie z emocjami, trudności w ich nazywaniu, trudności w nawiązywaniu kontaktów społecznych;
- zahamowanie procesów poznawczych.
RODZICU:
- Dostosuj czas korzystania swojego dziecka z urządzeń mobilnych do jego wieku, pamiętając o tym, że wiele czynności i zabaw wpływa na jego rozwój znacznie lepiej niż smartfon czy tablet.
- Pamiętaj, że dziecko powinno korzystać z tego typu urządzeń pod opieką i nadzorem osoby dorosłej.
- Rozmawiaj z dzieckiem o tym, co obejrzało i wyjaśniaj na bieżąco to, co się dzieje na ekranie.
- Pamiętaj – podstawą prawidłowego rozwoju dziecka jest poświęcenie mu uwagi, wspólna zabawa, czytanie i oglądanie książeczek, rozmowa czy aktywność fizyczna.
Pomagamy dziecku pokonywać trudności
Trudne doświadczenia mogą być dla dziecka z jednej strony źródłem napięcia i przykrości, z drugiej – mobilizacją do trenowania poczucia kompetencji i zaradności. Sytuacje trudne pojawiają się, gdy dziecko spotyka się z wymaganiami, co do których nie zna gotowych rozwiązań, bo nigdy wcześniej się z czymś podobnym nie zetknęło.
Na początku edukacji sytuacje takie związane są z adaptacją dziecka w nowym środowisku, gdzie wszystko dla dziecka jest zupełnie różne od tego, czego zdołało dotąd doświadczyć. Uczy się ono zachowywać zgodnie z ustalonymi przez dorosłych regułami panującymi w placówce. Tak naprawdę każda zmiana, odejście od rutyny, typowych, codziennych zdarzeń wprowadza pewną trudność a związane z nią sytuacje są różnorodne ze względu na:
- typ kontaktów, w jakich uczestniczy dziecko: z dorosłymi, z dziećmi rozwijającymi się normalnie, z niepełnosprawnością;
Dobry pomysł: warto zadbać, aby nasze dziecko miało kontakt z dziećmi i osobami dorosłymi w różnym wieku. Doskonałą do tego okazją mogą być zabawy na placu zabaw, odwiedzanie osób starszych zarówno z rodziny, jak i spoza niej.
- środowisko, w jakim dziecko jest aktywne: miejsca dobrze mu znane;
Dobry pomysł: wspólne wyjścia do muzeum, teatru, na
pocztę, stację kolejową, do parku, wycieczki do lasu, innych miejscowości.
Dzieci poznają dzięki temu nowe miejsca, jak
i nowe osoby.
- rolę: jaką przyjmuje dziecko: jako uczeń, kolega/koleżanka, badacz, gospodarz, gość;
Dobry pomysł: warto od czasu do czasu stawiać przed dzieckiem nietypowe zadania, np. poprosić, aby wcieliło się w którąś z tych ról, przygotowało coś wspólnie z rodzicami czy rodzeństwem i opowiedziało o tym dziadkom, zaproszonym gościom.
Najważniejsze to zachować równowagę
Uczenie się samodzielności i zdobywanie poczucia kompetencji powinno dokonywać się w rytmie dostosowanym do możliwości dziecka. Nie oznacza to więc, że w każdym tygodniu trzeba planować dzieciom wycieczkę do nowego miejsca, codziennie uczyć je nowych zabaw, organizować dla nich spotkania czy przygotowywać zadania. Zbyt duża ilość nieuporządkowanych doświadczeń wprowadzi jedynie chaos i spowoduje przeciążenie nadmierną liczbą bodźców. Opanowanie każdej dziedziny wymaga od dziecka czasu. Znacznie lepiej robić mniej rzeczy, ale znajdować czas, by wydobyć z nich jak najwięcej. Pod kierunkiem dorosłego dziecko powinno mieć okazje do refleksji, dzielenia się swoimi przeżyciami i uświadamiania sobie swoich myśli i uczuć. Jeżeli rodzic widzi, że dziecko nie chce w czymś uczestniczyć, powinien głośno nazwać te obawy, np. Widzę, że chyba trochę się obawiasz tej zabawy. Czasem tak jest, niektórzy nie za bardzo lubią, gdy inni się na nich patrzą. Nie ma sensu pocieszanie dziecka, że wszystko będzie dobrze albo, że świetnie sobie poradzi, zanim mu nie pokażemy, że wiemy, co przeżywa. To dla dziecka też ważny sygnał, że jego emocje są czymś normalnym i mogą się zdarzyć każdemu, a to najlepszy sposób, aby dodać odwagi.
ROLA DOROSŁEGO: |
Obecność i towarzyszenie dziecku w trudnej sytuacji – rodzic uważnie przygląda się działaniom dziecka i rozpoznaje momenty, w których potrzebuje ono wsparcia, udziela pomocy poprzez wspólną aktywność z dzieckiem i wycofuje się, gdy tylko przestaje być ona konieczna.tworzenie odpowiedniego emocjonalnego klimatu uczenia się: - rodzic wierzy w kompetencje dziecka i ufa, że sobie poradzi; daje to dziecku pewną swobodę działania; - dorosły nazywa i opisuje przeżycia dziecka – jego lęki, obawy, radości, osiągnięcia, myśli i doświadczenia. |
Style uczenia się
R. I. Anders zdefiniował styl uczenia się jako ,,czynności i procesy myślowe, które warunkują dobre wyniki uczenia się". Na przestrzeni lat dokonano wielu klasyfikacji stylów uczenia się. Jedną z bardziej znanych jest klasyfikacja VAK zaproponowana w 1920 roku przez pedagogów takich jak Keller, Fernald, Keller, Orton, Gillingham, Montessori i Stillman. Zgodnie z nią ludzie dzielą się na: wzrokowców, słuchowców i kinestetyków.
Źródło: http://www.ore.edu.pl
WZROKOWCY
W każdym systemie nauczania punktem wyjścia jest rozpoznanie przez system stylu uczenia się danej osoby. Pytania są formułowane w ten sposób, że pozwalają odróżnić wzrokowca od słuchowca i kinetyka. Generalnie wzrokowiec:
- lubi czytać, patrzeć, rysować
- lepiej zapamiętuje informacje zapisane na papierze od tych zasłyszanych
- ma dobre poczucie kierunków i równowagi
- ma lepsze poczucie przestrzeni niż czasu
- słów i poprawnej pisowni lepiej się uczy, gdy je widzi
- woli czytać niż słuchać wykładu nauczyciela
- jest zorganizowany
- woli oglądać niż mówić czy słuchać
- lepiej zapamiętuje twarze niż imiona
- łatwo rozprasza się w hałasie
- preferuje sztuki wizualne
- łatwo zapamiętuje szczegóły, w tym kolory oraz układy przestrzenne
Sposoby na mobilizację wzrokowca do nauki
Typowy wzrokowiec posługuje się technikami wizualnymi, by lepiej przyswoić informacje. Najlepiej uczy się tego, co widzi. Mówi szybko, jest niecierpliwy, ma skłonność do przerywania. Wzrokowcy często posługują się takimi słowami jak ,,widzieć”, ,,patrzeć”, ,,wygląd”, ,,obserwować”. Stąd też używają zwrotów takich jak: .,,popatrz jak łatwo to zrozumieć” ,,spójrz jaka piękna muzyka”, ,,zobacz jak to pięknie pachnie”. Zapominają to co usłyszą, a zapamiętują to, co zobaczą. Działają według zasady: ,,pokaż mi, a ja zrozumiem". Nauczyciel, który chce pomóc wzrokowcowi w łatwiejszym przyswajaniu informacji powinien starać się z jednej strony stosować różnorodne formy wizualne na lekcjach jak również inspirować ucznia do samodzielnego używania i łączenia grafik.
Sposoby nauki:
- Do nauki wykorzystuj obrazy, zdjęcia, mapy, wykresy, diagramy, prezentacje PowerPoint.
- Wybieraj te podręczniki do nauki, które są bogate w formy graficzne.
- Korzystaj z zakreślaczy w czasie robienia notatek, powtórek, przygotowań do testów.
- Nauka nowych zwrotów z fiszek.
- Posługuj się różnymi kolorami zapisując informacje.
- Filmy, zdjęcia pozwolą lepiej zrozumieć treść usłyszaną.
SŁUCHOWCY
Słuchowcami nazywamy takie osoby, które najefektywniej uczą się poprzez wrażenia audytywne. To osoby o bardzo dobrze rozwiniętej inteligencji muzycznej przykładowo dyrygenci, instrumentaliści, lutnicy, piosenkarze czy melomani. Jako, że głównym zmysłem dzięki któremu odbierają i interpretują informacje pochodzące ze świata zewnętrznego jest słuch to, aby ich nauka była skuteczna trzeba posłużyć się specjalnymi narzędziami. Jak uczą się słuchowcy?
Charakterystyczne cechy słuchowca
- Lubi samodzielnie głośno czytać
- Nie boi się udzielać odpowiedzi ustnych, lubi wypowiadać się publicznie
- Jest dobry w wyjaśnianiu
- Pamięta imiona i twarze
- Zwraca uwagę na efekty dźwiękowe występujące w filmach
- Lubi muzykę
- Czyta powoli
- Dobrze działa w grupie
- Nie może milczeć przez dłuższy czas
- Najbardziej lubi ustne relacje
- Myśli na głos, śpiewa lub nuci
- Szybko uczy się wierszy, rymowanek, piosenek
- Komunikuje się ze światem poprzez słowa i liczby
Jak zmobilizować słuchowca do nauki
Osoba, która w największym stopniu korzysta ze zmysłu słuchu często operuje takimi zwrotami jak: ,,to brzmi nieźle”, ,,wszystko gra”, ,,powinniśmy to nagłośnić”, ,,muszę to usłyszeć”, ,,jesteś zbyt hałaśliwy”. To osoba spokojna, wyciszona, lubiąca harmonię i spokój. Choć źle znosi całkowitą ciszę to jednak nadmiernie wysoki poziom hałasu skutecznie rozprasza jej uwagę. W procesie edukacji szkolnej, aby pomóc słuchowcom w lepszym opanowaniu materiału nauczyciel przede wszystkim powinien w trakcie lekcji postawić na werbalizację.
Sposoby nauki:
- Korzystanie ze słownych skojarzeń do zapamiętywania faktów.
- Wykorzystaj rytm, stukanie, klaskanie, piosenki.
- Oglądaj filmy edukacyjne.
- Słuchaj pliki audio.
- Powtarzaj swoimi słowami omawiane na lekcjach kwestie.
- Ucz się poprzez głośne powtarzanie materiału, tworzenie monologów.
Osoby, które można określić mianem słuchowców najlepiej uczą się poprzez słuchanie
i mówienie. Dzięki bardzo dobrze wykształconej wrażliwości słuchowej mają ogromny talent do weryfikacji prawdziwości wypowiadanych słów poprzez uważne wsłuchanie się w sygnały dźwiękowe takie jak zmiana tonu głosu. Dobrym pomysłem dla słuchowca będzie instalacja na swoim komputerze narzędzia rozpoznawania mowy. Dzięki temu można czytać na głos swoje notatki do mikrofonu, a następnie odtwarzać je czy dyktować i edytować tekst np. referatu.
KINESTETYCY
Obok wzrokowców i słuchowców dość liczną grupę stanowią kinestetycy czyli osoby uczące się poprzez ruch, działanie, badanie, odkrywanie. Wielu spośrod nich pracuje jako aktorzy, tancerze, sportowcy czy chirurdzy. Jak uczą się kinestetycy?
Charakterystyczne cechy kinestetyka
- Pamięta to, co samodzielnie wykonał, nie to co zobaczył czy usłyszał
- Używa ciała i zmysłu dotyku, by poznać świat wokół siebie
- Lubi emocje i ruch
- Stawia na aktywność fizyczną, często uprawia sport np. bieganie, lubi chodzić na spacery
- W czasie rozmowy aktywuje różne części swojego ciała, żywo gestykuluje
- Zazwyczaj lubi taniec
- Nie lubi czytać ani słuchać
- W trakcie zajęć wierci się, ciężko jest mu usiedzieć w jednym miejscu przez dłuższy czas
- Ma dobre poczucie czasu i ruchu ciała
- Lubi porównywać różne rzeczy
- Wykazuje zdolności dekoracyjne, w pracy z narzędziami czy w naprawach
- Nieporządek to jego żywioł
- Jego wyobraźnię uruchamia ruch
- Jest mało odporny na wpływ otoczenia
Sposoby nauki
Kinestetyk uczy się wtedy, kiedy samodzielnie wykonuje dane czynności i bezpośrednio się w nie angażuje. Najgorszym sposobem na sprawdzenie jego umiejętności są długie testy czy eseje, najlepszym: krótkie definicje, testy wyboru. To osoby, które na tle klasy często uważane są często za nadpobudliwe przez to, że uczą się inaczej. Jak zachęcić kinestetyka do nauki?
- Do nauki, w miarę możliwości korzystaj z obiektów fizycznych np. modeli.
- Korzystaj z fiszek w trakcie nauki (można je dotknąć i przenieść, co ułatwia kinestetykowi proces nauki).
- Używaj modelinę, puzzle, drewniane litery, globusy, mapy.
- Pisz i rysuj na dużych arkuszach papieru, gdyż to także jest aktywność fizyczna.
- W miarę możliwości bierz udział w eksperymentach i doświadczeniach na lekcjach.
- Bierz udział w wycieczkach.
- Przygotowuj projekty.
- Rób przerwy w czasie nauki, ucz się w krótkich blokach czasowych.
- Ucz się w czasie aktywności fizycznej: biegania, jazdy na rowerze itp.
Kinestetycy najlepiej uczą się poprzez ruch i doświadczenie. Dominującym u nich jest zmysł dotyku.